|
سركار خانم افسر فاضلي شاعره اي توانا از ديار بابك زمين
وي شاعره ا ي توانا و با استعداد است كه در سرودن اشعار نغز و روان شوق بسياري دارد . او در سال1355درمحله پيرگل شهربابك متولد شده و از سن 12 سالگي سرودن اشعار را آغاز كرده ؛ در آبانماه 1377 با خواندن شعري در مراسم بزرگداشت شهربابك همه را مجذوب خود ساخت كه در اينجا برگزيدهاي از شعر او را ميآوريم :
باز هــــم افــــروخت دل را شعلـــــه ی حب الــــــوطن
تا که در تـــوصیف شهر بابکـــــان گــــــــــــــــویم سخن
شهربــابک، شهــــر محــرومی کـــه از دانش غنی است
مــردمـــــان سخت کوشش را اراده ،آهنـــــــــــی است
گرچه در این گـــــوشه ی دنـــیا غــــــــریب افتاده است
شکر حـــــق در دست یــــــــــارانی نجیب افتاده است
من در این آب و هـــــوا، دل را هـــــــــــــــوایی کرده ام
با صفــا چــــون دختــــــــــران روستـــایی کـــــرده ام
شهر می دانــــــــــد کــــه من یک روستــــایی زاده ام
از وفــــــــا لبــــریــــزم و در عــــــاشقــــــــی آزاده ام
وای بــــر آن شاعـــــــری کز زادگـــــــاهش غافل است
اهــل دل را نیــــــــــز میـــــــراثی از این آب و گل است
مانـــــــده بر سیمــــــــای شهر بابکـــــــــــان گرد قرون
کاینچنین بنمــــــوده بر ما جلــــــــــــــوه های پر فسون
گرچــه نبـــــود بر سر هر رهگــــــذارش بـــوستـــــــــان
سادگــــــی پیـــــرایه ی شهـــر من است ای دوستـــان
گرچـــه از صنعت عقــب افــــتاده، فرهنــــگش نکــوست
بـــــــاری این تـــــار شکسته ساز و آهنگـــش نکـــوست
شهـــر من آب و هـــوایش مغــــــزها می پــــــــــــرورد
بس شعور و شعـــــــــــــرها و نغـــــز ها می پـــــرورد
روی صنــعت سالهــــا در شهـــــر ما باشـد سیــــــــــاه
هست بر ایـن ادعــــــــــــــــا ریگ سفیدش یک گــــواه
خیـــــــز تا فکــــری به حـــــــال شیشه ی جامش کنیم
از شراب آشنـــــــــایی، تــــــــازه تر کـــــامش کـــــنیم
گـــــر چــــه جــــاری در رگ میــــــدوک ما خون طلاست
هیــــــچ می دانــــی به درد غـــربت و غـــــم مبتلاست؟
خیــــز تا رونــــق به ذوب خاتــــون آبــــــادش دهیــــــم
وای کز بـــــی همتـــــی یک روزه بر بـــــادش دهیــــم
گــــــر کــــه باشد مایــــه ی فخـــــر و غـــــرور بــــابکان
یک اثــــــــــر کافــــــی بــــــود او را ز عهـــــد باستــــان
این اثــــر دانـــــی چه باشد؟ کــــــوی پر فـــــرهـــاد ما
خطه ی میـــمنــــد، یـــعنـــی بیسـتــــون آبــــــــــاد ما
ای بسا فــــرهــــادهــــا در خــــواب شیــــرین رفته اند
تـا بــه قلـــب سنگهــــای سخت سنگین رفتـــه انــــــد
خـــانــــــه کنــــدن در دل این کـــــــوههــــای سربلنـــد
ای بسا سرهــــای ســـودایـــی فکنــــده در کـــــمنــــد
زان اگـــر خواهــــد نشان از قـــــدمت و تـــــــاریــخ کس
شهــــر مــا را خـــــانه هـــــای سنگی مــــــیمنـــد بس
اقتصــــاد شهـــربــــابــــــک بیشتـــــــر در روستــــاست
دامـــن سبــــز طبیــــعت سایــــه ی لــــطف خـــداست
بــــــانـــــــوان روستـــــــا نــــــان محلــــی می پــــــزند
در تنــــــور عشـــق، احســـان محلـــــی مــــی پــــــزند
بانــــوان، فصـــل درو عطــــر تبســــم مـــــی زننـــــــد
شانــــــــه ها بر کـــــاکــــل زرین گنـــدم مـــی زننــــــد
دختــــران روستــــــــــــا زینــــت نگـــــار قـــــالـــــی اند
سربــــــــــــداران محــــبت، پــــای دار قــــالــــــی انـــد
پیـــــــــرزن می ریسد از پشــــم طبیــــــعی دوکهـــــــا
دختــــــرک بـــر تـــــار قــــالـــــی می نشانــــد کوکهـــا
می کشد از لابــــــلای هــــر نــــخ قــــــالــــــی ســـرک
دستهـــــــــــــای رنگـــــی و انگشتهـــــای پـــر تـــــــرک
تپـــــه هـــــای سبــــز مـــــدوارات گـــــــویی گــــلشنند
سرزمیــــن رستــــــن آلالــــــــــــــه و آویــــــشن انــــد
می کنـــد بـــــا چـــــــرخ دوار فلـــــــــک هـــــر ساله لج
در زمان چیـــــــــدن محصــــــــول،گــــــــــردوی دهــــج
مرحبـــــــا بـــــر پسته خنـــــدان بــــاغـــــــــــات ربـــــاط
که آورد در آن کـــویـــــر پر عطش بــــــوی نشـــــــــــــاط
هیـــــچ دانــــی از جـــــــــــوزم و آن بهـــــار و همهمـــه
مـــا شمــال شهربـــــابــــــک می شنـــاسیمش هـــمــه
هــر مسافـــر می بـــرد عکســـــــی بــــرای یـــــــادگـــار
از جــــوزم پر طــــراوت خاصـــــه در فصــــــــل بهـــــــار
من چـــه گـــویــم از ندیـــک، آن روستـــــــــــای پر شهیــد
روستـــــای کــــوچـــکـــی آکنــــــــــده از یــــــاس سپیـــد
در کُــــرُم زردآلـــــو و آلـــــوچه هـــــای پر بــر است
آبـــدر بــــا رود پـــر آبش تمـــــاشــــــــــایی تر است
در شب بهــــزاد فــــرخ، فصــــل تابستـــــان به باغ
می درخشد خوشه ی انگور همچـــــون چلچـــــراغ
خــــاک استبـــرق به چشـــم خصـــم می پاشد نمک
کنـــگ را باشد فـــــراوان چشمــــه ی آب خنـــــک
کشک و تــــرف خَبــــر هــــــــم خــــوبست مانند پنیر
می شود از شهــــر مـــا صــــــــادر پنیـــــــری دلپذیر
در مسینـــــان، بــــاغ و صحــــــــرا دیدنی تر می شود
دانــــه ی بــــادام همچــــون چشـــم دلبـــر می شود
خــــــــاک روگـــوشو تبـــــــرک یافت از عطــــر امــــام
تــــا پــــذیـــــرای قــــــدوم میهمــــان باشد مـــــــدام
گر چه دور افتاده است و بـــــــد مسیــــر این روستــــا
شد امـــــــام زاده اش چشــــــم و چـــــراغ شهر مــــا
گرچــــه محــــروم است و میـــــراثش به یغمــا می رود
شهــــــر مـــــا از نـــــردبان علـــــم بـــــــالا مـــــی رود
آه یــــاران مهــــاجــــــــــر تـــــــــرک این وادی چــــرا؟
می رویــــد ایـــن سان شتابـــــان و هـــــراسان تا کجا؟
خانــــه بـــی صــــاحب چـــــو شد برخی تقلب می کنند
آشیــــان خـــــالـــــی مـــــا را تصــــــــاحب می کننــــد
بی گنـــــاه است او نبــــــاید این چنیـــن تــــــرکش کنید
طعــــم محـــــرومی چشیده انـــــدکی درکـــش کــنید
تا کــــه با لطــــــف خـــــداونـــــد تبــــــارک بعــــد از این
روی آبــــادی ببــــینـــد شهـــــربـــابــک بعـــد از ایـــــن
شاعر: افسر فاضلی شهربابکی
نظرات شما عزیزان:
|
